BADEM AĞACI

BADEM  AĞACI

Kış ortasında güneşe aldanıp açan badem ağaçları gibiyim. Çocukluğumun bahçesinde de vardı o ağaçlardan. Her kış aldananlardan. Kış ortasında havalar ısınınca, nerden geldiği belli olmayan sıcak rüzgârlar esmeye başlayınca koşardım yanına.

Lütfen, güzel ağaç,  hiç olmazsa bu sefer  aldanma, açma tomurcuklarını, çiçeklerini, diye yalvarırdım ona. Bilirdim olacakları çünkü her yıl, her kış ortasında.

Açacaktı o güzelim tomurcuklar, o ağacın gövdesinden sanki patlamış mısır gibi patlayıvereceklerdi. Ağaçların en sabırsızıydı çünkü. O çiçeklerini açıverince, herkesler çok mutlu olurdu o zaman, bahçemiz bir düğün bahçesine, görsel bir şölene dönüşüverirdi. Ama ben, ama ben hiç mutlu olamaz, sevinemezdim. Demek ki anlık zevkleri hiç yaşayamayacaktım, çocukluğumdan belli etmiştim.

Ama nasıl mutlu olunurdu ki, bir süre sonra donacaklardı, bilirdim.

Ama nasıl zevkle seyredilirdi ki, yine aldatmıştı güneş sahte ışıkları ile yüzyıllık ağacı,

Hep mi tekerrür ederdi bu olmayası zamanlar, aldanışlar, hiç akıllanmaz mıydı kocaman kökler salmış bir ağaç, onca yaşamışlığına rağmen,

Hep mi bazı insanlar, her defasında sahte gülüşlere aldanacaktı,

Hep mi bazı insanlar sahte gülüşlerle aldatacaktı,

Hep mi bazı insanlar yalana, dolana kanacaktı,

Hep mi bazı insanlar yalan ile dolan ile kandıracaktı?

Badem ağacının güneşi görünce, açıverdiği çiçekleri gibi, insanların da açıveriyordu umutları kalbinde, karşısındakinin soğuk kalplerini göremeden, aldanıveriyorlardı küçük hesapları fark edemeden.

Badem ağacının çiçekleri nasıl donuveriyorsa ilk sert rüzgârda, o insanların da umutları yeşerten kalbi buz tutuveriyordu uğradığı haksızlıklar karşısında.

Açma çiçeklerini, açma, derdim bahçedeki badem ağacıma da, kendime dememişim hiç, açma kalbini herkese, yeşertme umutlarını diye…

Donacak çiçeklerin, tomurcukların üşüyecek, derdim bahçemdeki badem ağacıma da, dememişim kendime hiç,  güvenme her yüzüne gülene, uğrarsın sonra hayal kırıklıklarına diye…

Ama yine de bahçemdeki badem ağacım, hiç dinlemeyip beni, açmaya devam etti, yaz, kış demeden çiçeklerini,

bazen aldanmak iyidir diyerekten,

Anlamıştım ki o güçlü köklerine güvenirdi.

İnsan da öyle galiba, o da pes etmeyecek, umutlarını yeşertmeye devam edecek, yine çevresine güvenecek, kalbini açacak,

bazen aldanmak da iyi gelir insana diyerekten, 

sahip olduğu, köklerindeki  iyinin ve sevginin gücüne güvenecekti.