GÜNAYDIN SEVGİLİ PAZAR OKUYUCULARIM. Tatsız ve de tuzsuz değil mi ağız tadımız. Ne zaman saçma sapan bir şeyler yazayım desem, şöyle güldüren tebessüm ettiren diye karar versem olmuyor, mavi ay izin vermiyor, ya da yükselen merkür ya da bacaya konan uğursuz baykuş. ( zavallı Baykuş) Geçen gün bir haber okudum. Japon bir adam ağlama dersleri veriyormuş. Şu ana kadar 50.000 kişiye ağlamayı öğretmiş. Vayy. Ama bu adam Türkiye'de olsaydı kesin aç kalırdı. Ağlamanın her türlüsü bilinir bu ülkede.Hatta en iyi bildiğimiz şeydir diye de ekleyebiliriz. Yine ağladık İzmir'e, enkaz altında kalan insanlarımıza. Ne diyeyim ki acı bir çay mı içsek, acı bir kahve de olur belki de.

ÇATLAKLARIMIZ

Dün akşamı ve bugünü ekran başında geçirdi Türkiye’m. Nefeslerini tuttu tüm insanlar, zarar vermeyelim enkaz altındakilere diye, yardımcı oldular o yüce gnüllü kurtarma ekiplerine. Kolonların altında kalmış bu ülkenin kara yazılı insanlarının, gencecik İnci’nin, Buse’nin kurtulmasını izlediler. O izleyenler herkesti. Dindardı, solcuydu, gençti, çocuktu, dedeydi, işçiydi, doktordu. Herkesti. Ve hepsinin gözyaşları aktı yol yol oldu İzmir’ e doğru yüzlerinde.

Lakin gözleri fal taşı gibi açılmışken, bir taraftan da kulaklarını tıkamak zorunda kaldılar.

‘’ Deprem kıyametin alıştırmasıdır’’ diyen, hala böyle bir ortamda halkın dini duygularını kullanmayı hak sanan bir Diyanet Başkanı’na

‘’ Japonya’da deprem olunca insanlar sırtüstü yatıyorlar da bu ülkede niye insanlar ölüyor’’ diyen Çevre ve Şehircilik Bakanına( Özhaseki 2017 )

Deprem Vergilerini soranlara ‘’ biz hesap vermeyiz ‘’ diyen en en baştakine…

Bir kolonun altında ‘’siz köpeği yollayın, ben kedi taklidi yaparım ‘’ diyen Buse’ den utanmadan bu sözleri söylediler çatlak sesler.

Çatlak sesler

Çatlak duvarlar

Çatlak binalar

Çatlak kaldırımlar

Birkaç gün sonra bu çatlakların üzerini üstün körü sıvalarla kapatıp kaldığı yerden yaşamayadevam edecek insanlar. Şehirler daha birkaç gün önce toz duman olmamış gibi açan güneşle gülümseyip sahte cennetler yaratacak gözümüzde.

Ya çatlak ruhlarımız ne olacak ama? Ruhlarımızı sıvamaya bir avuç çimento, bir avuç alçı yetecek mi? Çatlak düşlerimizi, kırık kalplerimizi bir parça badana kapatacak mı? Bir sonraki sarsıntıya kadar bunlar bizi idare eder mi diyeceğiz yine?

Göçen bir madende

Çöken bir binada

Yakılan bir otelde

Meydanda patlayan bir bombada

Sokakta öldürülen bir kadında

Taciz edilen bir çocukta,

Çatlayan ruhlarımızı nasıl tamir edeceğiz acaba?

……………………………………………………….

Yüzünün kavruk engebesinde,

Bir çatlak durmadan ilerler

Kırık çizgileriyle.

Bir yerden uzaklaştıkça,

Yaklaştıkça bir başka yere. Metin Altıok

10Fazilet Kirtay, Türkan Doğan ve 8 diğer kişi

Beğen

Yorum Yap

Paylaş