YİNE Mİ HAZAN?

YİNE Mİ HAZAN?

Sahibi tarafından terkedilen kediciklerin mevsimiydi şimdi.

Yaz aşkı yaşayanların kalplerinin boş boş attığı zamanlardı şimdi.

Sahildeki evlerdeki ışıkların birer birer söndürüldüğü zamanlar,

Sokak lambalarının bile ışıklarını göz kırpar gibi saldığı anlardı bu mevsim.

‘’ Eylül’dü.

İzlerini çizdiği zaman ansızın gidişin,

Şimdi yoktu bi anlamı suskunluğun.

Çırılçıplak kalakaldım sessizliğinin orta yerinde.

Sonra sesime yankı vermeyen uçurumlar kıyısında yürüdüm bir zaman

En çok sesini aradım.

Gözlerinse asılı bıraktığın yerdeydiler hâlâ.

Gözlerini sildi zaman.

Dedim ya… Eylül’dü.

Savruluşu bundandı kimsesizliğimizin. ‘’    C.SÜREYA

Bavulların içine kıyafetlerle beraber, okey taşlarının doldurulduğu,

Yazlık dostluklarının naftalinlenip rafa kaldırıldığı,

Düğünlerin, sünnetlerin, takı törenlerinin sonlandığı,

Ağaçların bile bu hüzne dayanamayıp, yapraklarını birer birer döktüğü mevsimdi şimdi.

‘’Bizdik pencerede, bizdik gelen geçen ;

Bizdik akşamla çıtırdayan ve susan

Susmak rüzgâr çığlığı gibiydi bende;

Konuştukça bir yaprak dökümü sende. ‘’OKTAY RIFAT

Gökyüzünün bulutlandığı, güneşe yavaş yavaş küsmeye başladığı,

Yağmur damlalarının gözyaşlarıyla karıştığı,

Hırkaların, ceketlerin omuzlara atıldığı

Bedenimizi de ruhumuzu da, çıplaklığımızı da saklamaya başladığımız zamanlardı sonbahar…

‘’Seni hangi ömrümle sevdiğimi

bir güz yağmurları bildi

bir de saçlarına düşen sonbahar

kahve falına resmini kim çizdi?

Üşüdüm yağmuruna sar beni .’’ REFİK DURBAŞ

Karamelli dondurmaların bile eriyip yok oluverdiği bir mevsimdi bu.

Nerden çıktı yüreğimdeki bu sıkıntı şimdi diye anlam veremediğimiz,

Bazen gözyaşlarımızın kendiliğinden akıverdiği,

Tükettiğimiz yaza mı, yoksa akıp giden zamana mı hüzünlendiğimiz hain Eylüldü bu işte.

‘’nasıl iş bu

her yanına çiçek yağmış

erik ağacının

ışık içinde yüzüyor.

neresinden baksan

gözlerin kamaşır

oysa ben akşam olmuşum

yapraklarım dökülüyor

usul usul

adım sonbahar’’ATİLLA İLHAN

Bir yaz mevsimini daha devirdiğimiz,  seneye görüşebilecek miyiz acaba diye düşündüğümüz,

Bir taraftan da kısmetse diye eklediğimiz,

Nasıl da çabuk geçiyor güzel günler, tıpkı ömrümüz gibi dediğimiz,

Sonra da, aman hayat işte, deyip konuyu kapattığımız zamanlardı bu aylar.

‘’Günler devlet alacağı, yıllar bir kadehçik buzlu rakı

Oyunlar oyuncaksı, oyuncaklar eski şarkı

Kavaklara oklu yürek çizip duran o çakı

Nerde şimdi, nerde şimdi, nerde o kan sarhoşluğu

Gitme, sonbahar oluyorum, sonrası hiç…’’ HASAN HÜSEYİN KORKMAZGİL

Yapraklarını dökse de dallarını uzatmış gökyüzüne yine çiçek açmayı bekleyenleriz şimdi,

Fırtına, bora, şimşek korkutmaz bizi, hepsi yan cebimize…

Atlatırız bütün zorlukları nasıl olsa bir şekilde, neler yaşamış insanoğlu da, arkasına bakmadan devam etmiş yoluna.

Bilmiş ki nasıl olsa ille de güneş doğacak, nasıl olsa bademler yine çiçekle donatacak dallarını, nasıl olsa leylekler dönecek yine yuvalarına…

‘’Eylül sabahının serinliğini

Yaprakların serinliğini

Ciğerlerime dolduruyorum

Sessizlik ve serinlik

Birleşiyor

Yıkanmış güvercinler

Ve çok uzakta bir tren sesi

Her zaman yeniden başlamak duygusu

Doğuyor içimde

Her uyanışımda

Düşmanlarımı bağışlıyorum

Daha çok seviyorum dostlarımı

Her uyanışımda

Eylül sabahının serinliğini

Yaprakların serinliğini

Yüreğime dolduruyorum. ‘’ ATAOL BEHRAMOĞLU