BIRAK, GİTSİN...

BIRAK, GİTSİN…   

       

Sana ihanet etmek gibi bir şeydi evden dışarı adım atmak. Sen, aniden, bize veda bile etmeden gittikten sonra, çıkamaz olmuştum sokaklara. Senin alamadığın nefesi solumak bana ağır geliyordu. Güneş doğunca perdeleri çekiyordum, yaşama hevesi verir ya güneş , ben istemiyordum. Dışarıdan kuş sesleri gelince pencereleri kapatıyordum, beni kandırmasınlar, dışarıya çağırmasınlar diye. Kalbim kırıktı, küsmüştüm dünyaya.

 Çok kızgındım sana, hem de çok fazla. Kuralı bozmamıştın sen de,  çoğu erkek gibi erken gittin ne yazık ki başka dünyalara. Oysa bütün yükü kadınlar çekiyor denir hayatta, daha çabuk yıpranan, daha çok ezilen kadındır denir ya. Pes eden ise erkekler oluyor genelde, ben oynamıyorum deyip, çekip gidiyorlar nedense.

Sen gittikten sonra, senin bıraktığın yerden devam etmeye çalıştım yaşamaya. Senin yarım bıraktıklarını devam ettirirsem yaşatırım seni bu evde, bu dünyada sandım.

Okuduğun ama bitiremediğin, yarım kalan kitabını aldım elime önce, ayıracını koyduğun yerden açıp başladım okumaya. Polisiye bir kitaptı, Sherlock Holmes'un peşinde koştuğu seri bir katil, genç kadınları öldürüyordu. Kıyamadım öldürülen kadınlara. Hep kadınlar mı cezalandırılacaktı bu hayatta ? Canım sıkıldı, beğenmedim kitabı da, kitabın sonunu da.

Günlerce dinledim en sevdiğin müziklerini. Geceler boyu sen dinlerdin ya, şimdi de ben dinledim senin gittiğin günden beri. En çok tıkladığın AMY olmuş you toube’da.  Hiç fark etmemiştim Amy Winehouse’ yi bu kadar çok dinlediğini. Kıskandım onu senden, biliyor musun? Çok şaşırtmıştın beni. Seninle hiç bağdaşmıyordu Amy. Uçlarda yaşayan bir kadındı o. Senin kadının ise sınırları, çizgileri içinde yaşayandı, çizilen çemberin dışına taşmayan. Gel de takma kafaya şimdi. Öyle bir kadın mıydı yani hayalindeki, düşlerindeki. Ya ben, ya ben, ben miydim yoksa gitmene neden? Çözmeye çalıştım, gecelerce dinledim AMY’yi, şarkı sözlerini, dinledim de çözemedim.

Şövalene takılı kalmış, bitiremediğin resme göz attım, sonraki günlerde. Bir deniz kıyısında, sahile vurmuş bir sandaldı yarım kalan, martılar havada çizilmiş, uçabilmek için sıralarını bekleyen,  ama henüz daha yaratılamamış gibi, renksiz ve hareketsizdiler. Önce yeşillere, sarılara daldırdım ,sonra da sandala gelişigüzel vurdum fırçamı. Çatlak kısmını onardım boyalarla, tekrar dalabilsin diye mavi sulara. Martılara el attım sonra da. Özenle boyadım onları, uçları siyah- gri, canlanıverdiler birden.  Kimi açtı boydan boya kanatlarını, gidecek belli ki, aynı senin gibi, bazıları ise tereddütlü,  yaşamak ne güzel diye acele etmeden, çırpıyor gibi yapıyorlar kanatlarını.

Senin yarım kalmışlarını tamamlamaya çalışırken, kendim parçalara ayrılıyordum. Ben olmaktan uzaklaşıyor, sen olmaya başlıyordum yavaş yavaş. Korkuyordum kendimi kaybetmekten, korkmaya başlamıştım senin hayatını yaşamaktan.

Vazgeçmeliydim, sen gitmiştin, sevdiğin müzikler, kitaplar, resimler de seninle gitmeliydi. Ben senin müziklerin ile senin  Amy’ in ile senin martıların  ile senin Sherlock Holmes’un  ile yaşayamazdım. Seni özgür bırakmalıydım, sen özgür kalırsan ben de özgür olacaktım.

İşte tam bir yıl oldu sevgilim,  senin beni bırakıp ta gittiğin gün, 20 Şubat Çarşamba günü bu gün…

Kalemini bıraktı kadın elinden, özgürlüğüne bir adım atmak üzere kalktı sandalyesinden.

EVDEKİ tüm eşyalarını,  ona ait ne varsa, kitaplarını, CD’lerini, kıyafetlerini birer birer yerleştirdi kolilere, gönderdi bir yerlere.  Odalar boşalıverdi, ne kadar çok yer kaplıyormuşsun bu evde, ne kadar çok yer kaplıyormuşsun benim yüreğimde…

Eşyalar gittikten sonra kolilerce yük kalktı omuzlarından, hafifleyiverdi,  tuvaldeki martılar gibi uçuverecekti.

Mutfaktan kahve kokusu geldi burnuna, makine sesleniyordu, gel kahveni al diye. En sevdikleri filtre kahveydi ikisinin de.

İçeriden de Sezen bağırıyordu, Ama fazla da üzülme, hayat bitiyor bir gün, Ayrılıktan kaçılmıyor, Hem çok zor, hem de çok kısa macera bir ömür, Ömür imtihanla geçiyor…